Terug naar Roots?

Hey allemaal!

Daar ben ik dan zaterdag avond 19 januari, met 1,5 uur vertraging aangekomen op het vliegveld in Suriname.
Heerlijk weer natuurlijk. En lekker lang wachten op de bagage.

Daarna ga ik naar buiten met mijn trolley en zie ik mijn naam, met nog 15 anderen, op een bord staan. Netjes meldt ik me. Ik wordt gewezen op een busje met de naam van het hotel. Daar moet ik zijn. Ik loop kordaat op de bus af...
en ineens wordt mijn trolley met mijn tassen erop uit mijn handen gerukt! What the f*ck!? Torrarica? Zegt de ADHD kerel tegen me. Ik zeg neeeeee, Eco! Oh zegt hij okay, deze kant, en hij loopt snel door, in tegengestelde richting van het busje.... HEY! Schreeuw ik tegen hem, ruk de trolley uit zijn handen en zeg, ik regel het zelf wel! Mijn bus is daar! Oh zegt hij, okay, en wil de trolley weer uit mijn handen rukken om naar het busje te brengen. HEY! Schreeuw ik weer tegen hem, ik doe het zelf wel! Oh okay, u doet het zelf.... En hij druipt af. Wow, mijn adrenaline zat alweer sky high kun je bedenken....

Ik ga naar het busje en laat mijn tas inladen. Ik ga voorin zitten, bij het raam. Direct staat er een jongen bij mijn raam, die me zwoel aankijkt... Hmmm, u bent een mooie dame hoor! Ik zou wel nader met u kennis willen maken! Ik lach en zeg... Dank je voor het compliment! Hij zegt kan ik u mijn cellnummer geven, dan kunt u mij bellen en dan kunnen we elkaar beter leren kenne. Het gaat toch allemaal om communicatie en wederzijdse interesse toch? Ik zeg: nou nee, ik ga je nummer niet aannemen, want dan zou ik aangeven dat ik je ga bellen, en dat ga ik niet doen... Sorry. Hmmmm, zegt hij, ik vind het wel leuk dat u zo direct tegen me praat! Weet u het zeker? Ik zeg ja hoor, maar je bent wel heel lief met je complimentjes.
Vervolgens druipt hij af en 2 minuten later staat daar nummer 2 en nog weer 5 minuten later nummer 3 en nog weer later nummer 4 en nog weer later.... vertrekken we eindelijk nadat ik een half uur zat te wachten met anderen in deze bus.... Wel goed voor je ego, het vliegveld van Suriname hahaha.

Hey, geen slalom rijden....
De weg van vliegveld Pengel naar Paramaribo is gemaakt! 6 jaar geleden moest je hier nog slalommen omdat er zoveel gaten in de weg zaten! Is er dan toch vooruitgang in dit land geboekt? Dat zou mooi zijn!

Aangekomen bij het hotel zie ik Paps en tante Gerda al staan! Leuk!
Pa komt op me af en neemt me in zijn armen. Hij zegt: het is net een droom dat je hier bent! Wat fantastisch.
Een heerlijk welkom dus.

Snel brengen we samen de tassen naar mijn kamer, super kamer hoor, met een balkonnetje zelfs. Daarna lekker naar Torrarica om nog even wat te eten. Inmiddels is het even voor 10 uur \\\'s avonds.
Op het terras van Torarica eten we wat (weer lang wachten) en daarna ga ik lekker mijn bedje in want ik ben moe! Morgen weer een dag!

xxNance